Ebu Musa radiyallahu anh’den: Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:
أَيُّمَا امْرَأَةٍ
اسْتَعْطَرَتْ فَمَرَّتْ عَلَى قَوْمٍ لِيَجِدُوا رِيحَهَا فَهِيَ زَانِيَةٌ،
وَكُلُّ عَيْنٍ زَانِيَةٌ
"Herhangi
bir kadın koku sürünür de dışarı çıkarsa ve erkekler de bu kokuyu duyarsa o
kadın zina etmiştir. Her göz de zina edicidir."[1]
Bu hadis kadının süslü ve kokulu olarak çıkmasının,
kocasının yanında çıkmış olsa dahi haram olduğunu gösteriyor.[2]
İbn Dakik el-Iyd şöyle der: “Süslü bir örtü içinde
dışarı çıkan da koku sürünmüş gibidir. Çünkü bu da dikkati celp etmektedir.
Hatta erkekleri tahrik eder.”[3]
Ebu Musa radıyallahu anh
der ki; “Burnumun leş kokusuyla dolması, benim için yabancı kadının süründüğü
kokuyla dolmasından daha iyidir.”[4]
Zeyneb es-Sekafiye
radıyallahu anha’nın rivayet ettiği hadiste Rasulullah sallallahu aleyhi ve
sellem buyurur ki;
إِذَا شَهِدَتْ إِحْدَاكُنَّ الْمَسْجِدَ
، فَلاَ تَمَسَّ طِيبًا
“Siz kadınlardan
biriniz, mescide geldiği zaman koku sürünmesin.”[5]
Ebu Hureyre radıyallahu
anh, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in şöyle buyurduğunu rivayet
etmiştir:
أَيُّمَا امْرَأَةٍ أَصَابَتْ بُخُورًا
فَلاَ تَشْهَدْ مَعَنَا الْعِشَاءَ الآخِرَةَ
“Herhangi bir kadın
üzerine koku sürünmüşse bizimle yatsı namazına da gelmesin.”[6]
Osman b. Abdillah b.
Suraka, annesi (Zeyneb bt. Ömer b. El-Hattab)’dan, o da Hafsa radıyallahu
anha’dan rivayet ediyor:
إِنَّمَا الطِّيبُ لِلْفِرَاشِ
“Şüphesiz kokulanmak,
sadece yatak içindir.”[7]
[1] Sahih. İbn
Huzeyme (1681) İbn Hibbân (10/270) Müslim
(salat,143) Ahmed (4/400, 413, 418)
Hakim (2/396) Ebu Davud (4173) Tirmizi (2786) Nesâî Sunenu'l-Kubrâ (9558)
Darimi (2649) Deylemi (6133) Beyhaki (3/133) İbn Asakir (4/199)
[2]
Bkz.: İbn Hacer el-Heytemî, ez-Zevacir (2/37)
[3]
Fethu’l-Bâri (2/279)
[4] Sahih mevkûf. İbn Ebi Şeybe (3/410)
[5] Sahih. Müslim (443)
Abdurrazzak (4/372) İbn Ebi Şeybe (5/305) Tayalisi (1652) Ahmed (6/363) Nesai
(5129-5134) İbn Hibban (5/593) İbn Huzeyme (3/91) Taberani (24/285) Ebu Yala
(6479) Beyhaki (3/133) Muvatta (466) Elbani Sahiha (1094)
[6] Sahih. Müslim (444)
Ahmed (2/304) Ebu Davud (4175) Nesai (5263) Beyhaki (3/133) Ebu Avane (1/360)
Ebu Yala (545) Elbani Sahiha (3605)
[7] Hasen mevkuf. Abdurrazzak (4/373) İbn Ebi
Şeybe (5/305) İbn Ebi Şeybe Edeb (105) İbnu’l-Cevzi Ahbaru’n-Nisa (s.100)