Müminlerin anneleri olan, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in hanımları sahabe ve tabiinden ravilere hadis nakletmişlerdir.
Cevap:
Onların erkek
ravilere hadis rivayet etmiş olmaları, yabancı erkeklere baktıkları ya da arada
bir engel olmaksızın bir arada oturdukları anlamına gelmez. Nitekim onların
perde arkasından hadis rivayet ettiklerini tasrih eden birçok rivayet gelmiştir.
İlerideki sayfalarda inşaallah bununla ilgili müstakil bir başlık altında
tahkik mevcuttur.
Yedinci Şüphe: Kadınların Bi’atı
Hakkında Zayıf Bir Hadis
Ümm Atiye Radıyallahu anha dedi ki:
أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- لَمَّا قَدِمَ الْمَدِينَةَ
جَمَعَ نِسَاءَ الأَنْصَارِ فِى بَيْتٍ فَأَرْسَلَ إِلَيْنَا عُمَرَ بْنَ
الْخَطَّابِ فَقَامَ عَلَى الْبَابِ فَسَلَّمَ عَلَيْنَا فَرَدَدْنَا عَلَيْهِ
السَّلاَمَ ثُمَّ قَالَ أَنَا رَسُولُ رَسُولِ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم-
إِلَيْكُنَّ. وَأَمَرَنَا بِالْعِيدَيْنِ أَنْ نُخْرِجَ فِيهِمَا الْحُيَّضَ
وَالْعُتَّقَ وَلاَ جُمُعَةَ عَلَيْنَا وَنَهَانَا عَنِ اتِّبَاعِ الْجَنَائِزِ.
“Resûlullah (Sallallahu aleyhi ve sellem) Medine'ye gelince, Ensârın
kadınlarını bir evde toplayıp Ömer b. el-Hattâb'ı gönderdi. Ömer Radıyallahu
anh kapının yanında durup bize selâm verdi. Biz de selâmına mukabele ettik.
Ömer Radıyallahu anh sonra:
“Ben size Resûlullah'ın elçisiyim... dedi. Ve bize
evlenme çağına gelen genç kızlar ve hayızlılarla birlikte iki bayrama çıkmamızı,
cumaya ise gitmememizi emretti. Cenazelerin peşinde gitmemizi de yasakladı.”[1]
Cevap:
Bu rivayetteki “Ömer radıyallahu anh’ı bize
gönderdi, kapının yanında durup bize selam verdi” kısmı sahih olmayıp
münkerdir. Bu lafızla sadece meçhul bir ravi olan İsmail b. Abdirrahman b.
Atiyye rivayet etmiştir. Güvenilir raviler bu ziyade bulunmaksızın bunu rivayet
etmişlerdir. Şayet bu ziyade sahih olsaydı bile “kapının yanında durup selam
verdi” ibaresi, Ömer Radıyallahu anh’ın onlarla birbirlerini görebilecekleri
aynı mekânda bulunmadıklarını ifade etmektedir.
[1] Hadis sahih, kıssa zayıftır. Ahmed (5/84, 6/409) İbn
Sad (10/7) Ebu Davud (1139) Taberi Tefsir (22/601) İbn Hibban (7/313)
Ziyau’l-Makdisi, el-Muhtare (1/166); İbn Huzeyme (3/112) Ebu Ya’la (1/197)
Taberani (25/45) Beyhaki (3/262) Elbani Daifu Süneni Ebi Davud (210) isnadında
İsmail b. Abdirrahman b. Atiyye meçhuldür.